Mimo upływu prawie 30 lat od wprowadzenia pierwszych uregulowań prawnych dotyczących przekształceń własnościowych jednostek publicznych w Polsce po 1989 r., wiele państwowych osób prawnych wciąż nie ma uregulowanego stanu prawnego swoich nieruchomości. Praktyka zawodowa pokazuje, że wciąż toczą się postępowania administracyjne wszczęte na początku lat 90. ubiegłego wieku (sic!), sprawy w przedmiotowej tematyce nierzadko pojawiają się również na wokandach sądowych. Przyczyn takiego stanu pewnie można wskazać wiele: braki w dokumentach, które potwierdzałyby przyznanie danej nieruchomości państwowej osobie prawnej, nieuregulowane stosunki własnościowe pierwotne (dotyczące Skarbu Państwa) bądź też toczące się postępowania reprywatyzacyjne, które blokują możliwość zakończenia postępowania w stosunku do państwowej osoby prawnej. Wiele utrudnień przysporzył sam ustawodawca, który nie był konsekwentny w swym działaniu, a często działał wprost wadliwie.

Dziś postaram się przedstawić możliwie skrótowo podstawy uwłaszczeń trzech typów państwowych osób prawnych, z którymi w swojej praktyce zawodowej spotykam się najczęściej, a mianowicie szkół wyższych, Polskiej Akademii Nauk oraz dawnych jednostek badawczo-rozwojowych, a obecnie instytutów badawczych i instytutów działających w ramach Sieci Badawczej Łukasiewicz.

Wstęp

Uwłaszczenie nie jest pojęciem ustawowym, raczej potocznym, choć często pojawia się w uzasadnieniach orzeczeń sądów administracyjnych. Kojarzyć się może z nabyciem prawa własności do nieruchomości (przykładowo obecne przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności bądź też nabycie prawa własności w trybie ustawy z 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych). Pojęcie to ma jednak szersze znaczenie, rozumie się przez nie bowiem również nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntu. W tym ostatnim znaczeniu będę się nim posługiwał na potrzeby niniejszego wpisu.

Podstawowym przepisem dotyczącym uwłaszczenia państwowych osób prawnych był artykuł 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (uchylony z dniem 1 stycznia 1998 r.), który przewidywał, że grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub własność gminy (związku międzygminnego), z wyłączeniem gruntów Państwowego Funduszu Ziemi, będące w dniu 5 grudnia 1990 r. w zarządzie państwowych osób prawnych innych niż Skarb Państwa stają się z tym dniem z mocy prawa przedmiotem użytkowania wieczystego, natomiast budynki i inne urządzenia oraz lokale znajdujące się na gruntach stają się z tym dniem z mocy prawa własnością tych osób. Powyższy przepis został następne zastąpiony obecnie obowiązującym przepisem art. 200 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

Pozostałe przepisy przewidujące uwłaszczenie państwowych osób prawnych mają status przepisów szczególnych, konstrukcyjnie jednak są one tożsame, tzn. na podstawie tych przepisów państwowe osoby prawne nabyły ex lege prawo użytkowania wieczystego gruntów, które bądź znajdowały się w ich zarządzie bądź w posiadaniu, natomiast budynki i urządzenia z mocy prawa stały się przedmiotem własności tychże osób.

Uwłaszczenie co do zasady następowało w drodze decyzji, która miała charakter deklaratoryjny, o wyjątkach będzie zaś mowa poniżej.

Uwłaszczenie uczelni

Takim przepisem szczególnym dotyczącym uwłaszczenia państwowych osób prawnych jest art. 182 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym, zgodnie z treścią którego z dniem wejścia w życie ustawy (tj. 27 września 1990 r.), grunty państwowe pozostające w zarządzie uczelni stają się przedmiotem użytkowania wieczystego uczelni, ponadto budynki i urządzenia związane trwale z gruntami państwowymi pozostającymi w zarządzie uczelni państwowej stają się jej własnością. Przepis ten wszedł w życie wcześniej niż art. 2 ustawy zmieniającej z 1990 r., ten ostatni nie ma więc w ogóle zastosowania do uczelni.

Przede wszystkim zwrócić należy uwagę, że przepis ten nie przewidywał w jaki sposób ma nastąpić potwierdzenie uwłaszczenia uczelni. Do ustanowienia prawa wieczystego użytkowania dochodziło na mocy art. 182 ust. 1 pkt 1 u.sz.w. ex lege, przy czym ustawodawca nie przewidział w tym zakresie obowiązku wydania jakiejkolwiek decyzji administracyjnej (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 2 grudnia 2011 r. (sygn. akt: I SA/Wa 1135/11).

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 września 1994 r. (sygn. akt: III CZP 102/94) wskazał, iż przy takiej, a nie innej regulacji ustawowej trudno przyjąć stanowisko odmienne od tego, że ewentualny spór pomiędzy Państwem a uczelnią powstały na gruncie art. 182 ustawy o szkolnictwie wyższym podlega rozstrzygnięciu przez sąd powszechny (por. art. 2 § 1 kpc), czy to – w zależności od okoliczności – w drodze powództwa ustalającego (art. 189 kpc) czy też powództwa o usunięcie niezgodności pomiędzy stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym (art. 10 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece). Jednakże dla potrzeby ujawnienia w księdze wieczystej praw uczelni wystarczy wydanie przez właściwy organ administracyjny na podstawie art. 217 § 1 kpa zaświadczenia stwierdzającego, że w dniu 27 września 1990 r. grunt państwowy wraz z budynkiem pozostawał w zarządzie uczelni. Zaświadczenie takie nie ma charakteru decyzji administracyjnej, ale posiada dostateczną w postępowaniu wieczystoksięgowym moc dowodową. Natomiast w późniejszym orzecznictwie Naczelny Sąd Administracyjny (tak w wyroku z dnia 26 stycznia 2001 r., sygn. akt: I SA 1947/99) wskazywał, iż żeby skutecznie móc powoływać się na to prawo [tj. prawo użytkowania wieczystego], podmiot musi wykazać się decyzją lub umową, mocą której przejął prawo zarządu nieruchomością od swego poprzednika.

Uzupełniając powyższe zwrócić jeszcze należy uwagę, iż przepis art. 182 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym nie wymaga dla powstania prawa użytkowania wieczystego na rzecz szkoły wyższej dokonania wpisu do księgi wieczystej. Użytkowanie wieczyste powstaje w tym wypadku z mocy samego prawa, a wpis ma charakter wyłącznie deklaratoryjny, a nie konstytutywny (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt: I OSK 1880/11).

Przedstawiając problematykę uwłaszczenia uczelni nie sposób jeszcze pominąć późniejszego przepisu art. 256 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym, zgodnie z którym z dniem wejścia w życie tej ustawy (1 września 2005 r.), grunty Skarbu Państwa pozostające w użytkowaniu wieczystym uczelni publicznej stają się jej własnością; nabycie prawa własności stwierdza w drodze decyzji wojewoda. Przepis art. 256 p.sz.w. przewiduje szczególny sposób nabycia własności nieruchomości przez uczelnię publiczną i nabycie to ma charakter ex lege, ze skutkiem ex tunc, czyli od dnia wejścia w życie p.sz.w., od dnia 1 września 2005 r. Deklaratoryjną decyzję wydaje wojewoda. Deklaratoryjna decyzja wojewody, stwierdzająca nabycie własności ex lege, jest dokumentem stanowiącym podstawę wpisu tego prawa do księgi wieczystej i oznacza, że decyzja ostateczna stanowi wyłączny dowód nabycia własności (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 grudnia 2010 r., sygn. akt: I SA/Wa 1302/10).

W przypadku uczelni publicznych nastąpiło więc pełne uwłaszczenie, jednakże w sposób dwustopniowy, najpierw w 1990 r. miało miejsce nabycie przez uczelnie z mocy prawa użytkowania wieczystego (bez wydawania decyzji administracyjnej), a następnie w 2005 r., nabycie prawa własności poprzez przekształcenie z mocy prawa użytkowania wieczystego (potwierdzenie w drodze decyzji administracyjnej).

Uwłaszczenie Polskiej Akademii Nauk

Podstawą uwłaszczenia Polskiej Akademii Nauk był przede wszystkim art. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Dodać jednak należy, że w dniu 10 czerwca 1994 r. została uchwalona ustawa o uregulowaniu niektórych praw majątkowych Polskiej Akademii Nauk, zgodnie z którą nabycie przez Polską Akademię Nauk własności budynków, innych urządzeń i lokali znajdujących się na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa na podstawie art. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości nastąpiło nieodpłatnie bez względu na pochodzenie środków, za które zostały one wybudowane lub nabyte. Generalnie bowiem uwłaszczenie w trybie art. 2 ustawy zmieniającej z 1990 r. miało charakter odpłatny. Ustawodawca, chcąc zrównać chociażby sytuację Polskiej Akademii Nauk z sytuacją uczelni (której uwłaszczenie miało charakter nieodpłatny), uchwalił wskazane przepisy.

Drugim przepisem dotyczącym uwłaszczenia Polskiej Akademii Nauk był art. 13 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw, który wszedł z życie w dniu 19 stycznia 1994 r. Zgodnie z jego treścią, z dniem wejścia w życie ustawy grunty rolne Skarbu Państwa pozostające w zarządzie Polskiej Akademii Nauk stają się przedmiotem użytkowania wieczystego Polskiej Akademii Nauk, natomiast budynki i urządzenia związane trwale z gruntami, o których mowa w pkt 1, stają się własnością Polskiej Akademii Nauk. Przepis ten nie przewidywał żadnego trybu potwierdzenia nabycia z mocy prawa przez Polską Akademię Nauk prawa użytkowania wieczystego gruntów rolnych oraz własności budynków i urządzeń związanych trwale z gruntami, stanowiąc samoistną podstawę wpisu w księdze wieczystej.

W tym miejscu warto również wskazać, że na mocy ww. przepisu Polska Akademia Nauk została powtórnie uwłaszczona w zakresie gruntów rolnych, nieznajdujących się w zasobie Państwowego Funduszu Ziemi. Przepis ustawy zmieniającej z 1990 r. przewidywał bowiem generalne uwłaszczenie gruntów (rolnych i nierolnych), wyłączając spod uwłaszczenia jedynie grunty Państwowego Funduszu Ziemi. Natomiast wskazany powyżej przepis art. 13 ustawy zmieniającej z 1993 r. dotyczył wszystkich gruntów rolnych.

Trzecią podstawą uwłaszczeniową, wywołującą najwięcej wątpliwości, jest przepis art. 110 ustawy z dnia 25 kwietnia 1997 r. o Polskiej Akademii Nauk (uchylony z dniem 31 grudnia 2010 r.), zgodnie z treścią którego grunty będące własnością Skarbu Państwa lub gminy, wykorzystywane do celów statutowych, które znajdują się w posiadaniu Akademii, na zasadach określonych w art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości stają się przedmiotem użytkowania wieczystego Akademii (ust. 1); budynki i urządzenia związane trwale z gruntami, o których mowa w ust. 1, stają się własnością Akademii (ust. 2). Przedmiotowy przepis „nie obrósł” w orzecznictwo, jedynie marginalnie odniósł się do niego Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 maja 2017 r. (sygn. akt: II OSK 2278/15), wskazując, że uwłaszczenie nastąpiło z mocy prawa. Warto jednak wskazać, że przepis ten nie odnosił się do gruntów będących w zarządzie Polskiej Akademii Nauk, a jedynie gruntów będących w jej posiadaniu i wykorzystywanych do celów statutowych. Można przypuszczać, że przepis ten miał na celu ostateczne uregulowanie stanu prawnego nieruchomości Polskiej Akademii Nauk będących w jej posiadaniu, co do których – z różnych przyczyn – nie uzyskała ona w przeszłości formalnego tytułu prawnego w postaci zarządu (czy wcześniej użytkowania).

Oprócz powyższego należy dodać, że wskazane przepisy dotyczyły uwłaszczenia wyłącznie Polskiej Akademii Nauk, ale już nie instytutów Polskiej Akademii Nauk. Wynikało to z faktu, iż instytuty Polskiej Akademii Nauk do roku 1997, mimo wyodrębnienia organizacyjnego, co do zasady nie posiadały osobowości prawnej (zaczęły ją nabywać na podstawie ustawy z dnia 25 kwietnia 1997 r. o Polskiej Akademii Nauk). Obecnie zaś obowiązująca ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Polskiej Akademii Nauk przewiduje w art. 45 ust. 1 i 2, że Akademia wyposaża tworzony instytut ze swojego mienia w środki niezbędne do prowadzenia działalności określonej w statucie instytutu; wyposażenie to polega na przeniesieniu prawa własności nieruchomości lub prawa użytkowania wieczystego gruntu i następuje w drodze decyzji administracyjnej Prezesa Akademii, stanowiącej podstawę do dokonania odpowiednich wpisów w księdze wieczystej.

Uwłaszczenie jednostek badawczo-rozwojowych (jbr)

Z przepisami dotyczącymi uwłaszczenia tzw. jbr występuje chyba największy kłopot. Generalnie jednostki badawczo-rozwojowe powinny być objęte przepisem art. 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości jako państwowe osoby prawne.

Jednakże w dniu 11 marca 1991 r. weszła w życie ustawa z dnia 22 lutego 1991 r., nowelizująca ustawę z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych poprzez wprowadzenie przepisu art. 64 (taki numer przepisu w tekście jednolitym ustawy, w nowelizacji natomiast art. 64a). Na mocy wskazanego przepisu z dniem wejścia w życie ustawy grunty, będące własnością Skarbu Państwa lub gmin, pozostające w zarządzie jednostki badawczo-rozwojowej, stają się przedmiotem użytkowania wieczystego tej jednostki; budynki i urządzenia związane trwale z gruntami państwowymi pozostającymi w zarządzie jednostki badawczo-rozwojowej stają się jej własnością. Na mocy znowelizowanej ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych dokonano więc powtórnego uwłaszczenia jbr, przy czym uwłaszczenie to wiązało się z nieodpłatnym nabyciem własności budynków.

Z brzmienia przepisu możnaby wywieść, że jbr zostały uwłaszczone z mocą wsteczną, już w 1985 r. (z datą wejścia w życie ustawy), ustawodawca włączył bowiem przepis uwłaszczeniowy do głównego tekstu ustawy. Ustawodawcy chodziło jednak o to, ażeby uwłaszczenie dokonało się z chwilą wejścia w życie ustawy nowelizującej.

W związku z powyższym powstało pytanie, która podstawa prawna jest właściwa dla uwłaszczenia jednostek badawczo-rozwojowych.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 sierpnia 1992 r. (sygn. akt: III CZP 103/92) wskazał, iż art. 64 jest przepisem szczególnym w stosunku do art. ustawy z 1990 r. oraz że nabycie przez jednostkę badawczo-rozwojową na podstawie art. 64 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych prawa użytkowania wieczystego gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa lub gmin oraz własności budynków i urządzeń związanych trwale z gruntami państwowymi nie wymaga decyzji stwierdzającej wojewody lub zarządu gminy.

Powyższe stanowisko zostało jednak zanegowane w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r. (sygn. akt: III ZP 1/97).

Po pierwsze Sąd Najwyższy podniósł, iż nie można podzielić stanowiska Sądu Najwyższego prezentowanego w uchwale III CZP 103/92, według którego art. 64a cyt. ustawy, jako późniejszy i szczególny, wyłącza działanie art. 2 wcześniejszej ustawy z dnia 29 września 1990 r. w odniesieniu do jednostek badawczo-rozwojowych. […] nie można już wcześniej raz nabytych praw powtórnie nabyć w późniejszym terminie. porównanie dnia wejścia w życie art. 2 ustawy z 29 września 1990 r. (5 grudnia 1990 r.) i art. 64a ustawy z dnia 22 lutego 1991 r. (11 marca 1991 r.) wskazuje na to, że jednostki badawczo-rozwojowe nabyły uprawnienia, wynikające z wymienionego art. 2 ustawy z wyjątkiem gruntów Państwowego Funduszu Ziemi już z dniem 5 grudnia 1990 r.

W konsekwencji stwierdzono, że podstawą dokonania wpisu w księdze wieczystej prawa użytkowania wieczystego na rzecz jednostki badawczo-rozwojowej gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa lub gminy, nie wchodzącego w skład gruntów Państwowego Funduszu Ziemi, oraz prawa własności budynków, innych urządzeń i lokali, nabytych przez tę jednostkę z mocy art. 2 ust. 1-2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości jest ostateczna decyzja administracyjna właściwego wojewody lub zarządu gminy.

Po drugie Sąd Najwyższy wskazał, że podstawą dokonania wpisu w księdze wieczystej prawa użytkowania wieczystego gruntu rolnego stanowiącego własność Skarbu Państwa lub własność gminy i prawa własności położonych na tych gruntach budynków oraz urządzeń trwale związanych z gruntem, nabytych przez jednostkę badawczo-rozwojową na podstawie art. 64a ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych, dodanego przez art. 1 pkt 37 ustawy z dnia 22 lutego 1991 r. o zmianie ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. Nr 19, poz. 81), jest prawomocne orzeczenie sądu stwierdzające niezgodność stanu ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym lub ustalające istnienie tych praw.

W uzasadnieniu cytowanej uchwały Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na to, że jednolity tekst był później jeszcze 6 razy nowelizowany. Z nowelizacji tych zasługuje na uwagę art. 64 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 107, poz. 464), która weszła w życie 22 listopada 1991 r. Zmiana polegała na tym, że ograniczono tym przepisem nabycie użytkowania wieczystego przez jednostki badawczo-rozwojowe do gruntów nierolnych. Zmiana ta jednak nie ma znaczenia prawnego, bowiem z mocy art. 64a w brzmieniu ustalonym art. 1 pkt 37 ustawy z dnia 22 lutego 1991 r. o zmianie ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. Nr 19, poz. 81) jednostki badawczo-rozwojowe wcześniej nabyły te grunty z mocy prawa. Ustawodawca zauważył jednak, że spowodowałoby to wygaśnięcie praw nabytych i przywrócenie na tych gruntach zarządu jednostek badawczo-rozwojowych, które zamierzał zlikwidować. Dlatego art. 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1994 r., Nr 1, poz. 3), która weszła w życie 19 stycznia 1994 r. skreślił w art. 64 ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. w jednolitym tekście ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych wyraz „nierolne”. Tym samym ustawodawca przyznał, że jednostki badawczo-rozwojowe skutecznie nabyły użytkowanie wieczyste gruntów rolnych, stanowiących własność Skarbu Państwa na podstawie wymienionego art. 64a ustawy w jej pierwotnym brzmieniu (Dz. U. z 1991 r., Nr 19, poz. 8).

Powyższa uchwała wyznaczyła linię orzeczniczą. Obecnie zarówno Sąd Najwyższy (tak wyrok z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. akt: II CSK 46/06) jak i Naczelny Sąd Administracyjny (tak wyrok z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt: I OSK 786/09) wskazują, iż  podstawą prawną uwłaszczenia jednostek badawczo-rozwojowych są przepisy art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464) a nie przepisy ustawy z dnia 22 lutego 1991 r. o zmianie ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. Nr 19, poz. 89).

Przedstawiając problematykę uwłaszczenia jbr, nie sposób jeszcze nie wspomnieć o przepisie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zmianie ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych, zgodnie z treścią którego z dniem wejścia w życie ustawy (29 lipca 1997 r.) grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub gminy, znajdujące się w posiadaniu jednostki badawczo-rozwojowej, która w dniu 5 grudnia 1990 r. nie legitymowała się dokumentami o ich przekazaniu wydanymi w formie przewidzianej prawem, i wykorzystywane przez tę jednostkę do celów statutowych, stają się przedmiotem użytkowania wieczystego tej jednostki, budynki i urządzenia trwale związane z gruntami, o których mowa w pkt 1, stają się własnością jednostki badawczo-rozwojowej. Przepis ten jest podobny do przepisu art. 110 ustawy z 1997 r. o Polskiej Akademii Nauk, w przeciwieństwie jednak do tego ostatniego wskazuje, iż nabycie praw stwierdza się decyzją wojewody w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa albo decyzją zarządu gminy w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność gminy, a decyzja stanowi podstawę do dokonania wpisu w księdze wieczystej.

Co ciekawe, zarówno w Internetowym Systemie Aktów Prawnych jak i w programach prawniczych status powyższego aktu prawnego określono jako „uchylony z dniem 1 października 2010 r.”, a podstawą tego uchylenia miałaby być ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące system nauki. Przy przyjęciu takiego stanowiska organy administracji nie mogłyby jednak wydawać decyzji, albowiem brak byłoby do tego podstawy prawnej. Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego w 2011 r. w piśmie do Prezydenta m.st. Warszawy wskazał jednak, że mocą ww. ustawy uchylono jedynie ustawę o jednostkach badawczo-rozwojowych, ustawa nowelizująca z 1997 r., której przepisów nie wprowadzono do tekstu głównego ustawy, nie została uchylona. Artykuł 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zmianie ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych może stanowić samodzielną podstawę prawną do stwierdzenia nabycia wskazanych w niej praw również po dniu 1 października 2010 r., w przypadku spełnienia przez instytut badawczy warunków określonych tym przepisem na dzień wejścia w życie tejże ustawy.

Jednostki badawczo-rozwojowe w 2010 r. zostały przekształcone w instytuty badawcze (ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych), zaś część instytutów badawczych w 2019 r. została przekształcona w instytuty działające w ramach Sieci Badawczej Łukasiewicz (ustawa z dnia 21 lutego 2019 r. o Sieci Badawczej Łukasiewicz).

Podsumowanie

Miało być skrótowo, wyszło trochę długo, nie dało się jednak inaczej 🙂 Zdaje sobie sprawę, że dzisiejszy wpis nie wyczerpuje oczywiście całości problemów dotyczących uwłaszczenia szkół wyższych, Polskiej Akademii Nauk oraz jednostek badawczo-rozwojowych. W kolejnych wpisach postaram się przedstawić jeszcze inne niuanse prawne, które przysparzają najwięcej problemów w praktyce uwłaszczania wskazanych państwowych osób prawnych. Jeden z wpisów planuję również poświęcić innym niż uwłaszczenie sposobom regulacji stanów prawnych nieruchomości państwowych osób prawnych, które wdrażałem i wdrażam w swojej praktyce zawodowej.

r. pr. Łukasz Papier

Napisz komentarz:

*

Publikacja komentarza wiąże się z przekazaniem danych osobowych (imię, nick, e-mail, numer IP). Podanie tych danych jest dobrowolne, ale bez ich przekazania nie będzie możliwe udzielenie odpowiedzi na komentarz. Na Blogu widoczny będzie wyłącznie podpis oraz data publikacji komentarza. Z klauzulą informacyjną dotyczącą ochrony danych osobowych można zapoznać się w zakładce Polityka prywatności.

© 2019 SP Kancelaria. Wszelkie prawa zastrzeżone. | Realizacja: VIMERSO